Inderdaad, onze Eindejaarslijst wijkt nogal af van de iets meer “gezaghebbende” publicaties, zo hebben we dit jaar met de Pitchfork Top 50 geen enkele doublure, en ook zal je zien dat er maar eentje van de OOR Top 10 ook opduikt in onze lijst. Bij ons telt het niet zo zwaar of een plaat al dan niet relevant is, en ook het hipstergehalte maakt ons de pis niet lauw. Het zijn bij ons persoonlijke favorieten die scoren , maar ook platen die op de werkvloer grijsgedraaid zijn. Afghan Whigs valt in de tweede categorie. Afghan Whigs is altijd een beetje moeilijk te plaatsen geweest: in de jaren ’90 eerst altijd op een hoop gegooid met de grunge vanwege hun aanwezigheid op SubPop, later werd dat alternatieve rock genoemd toen ze eind jaren ’90 op major label Columbia een plaat mochten uitbrengen. De muziek was zo’n beetje hetzelfde gebleven natuurlijk: een mix van opwindende rock met een flinke soultik. En dat is het nog steeds, en geen spat minder dan vroeger, hooguit een beetje subtieler. Grote trekker is nog altijd de beetje chique, beetje louche voorman Greg Dulli, zijn stem wordt een beetje rasperig, maar zit nog boordevol soul. Tien topsongs, wonderbaarlijk mooi van opbouw en variërend van zeer rustig tot bijna grunge, met aan het eind een heuse classic rock stadionsize powerballad. Met soul natuurlijk.
Beluister de plaat op Spotify
En hier bij Bandcamp
elpee-groningen 