Ja, dat was even schrikken. Na vier platen opeens massale mainstream media aandacht voor Protomartyr. De inhaalslag was massaal. Recensies op dag van verschijnen in alle grote Amerikaanse en Nederlandse media, een top tien notering in de OOR-jaarlijst. Het moet niet gekker worden.
Maar het goede nieuws is vooral dat het allemaal terecht is. Op allerlei manieren is Protomartyr de band van het moment, althans in ‘onze’ wereld. Dat zagen we met eigen ogen nogmaals in Vera waar ze een jaar na hun vorige optreden die pollwinnende show niet alleen nog eens overdeden maar er zelfs in allerlei opzichten nog eens overheen gingen en dat zie je toch bijna nooit.
Relatives In Descent is alles waar voorgaande platen goed in waren maar dan nog dieper duikend in de hel die de wereld is. En ondanks dat ze naar een andere en grotere platenfirma gingen hebben ze bepaald niet de gemakkelijkste weg gekozen.
Sterker, Relatives In Descent is een moeilijkere plaat dan voorgangers Under Color Of Official Right en The Agent Intellect. Intenser, donkerder, dreigender, en serieuzer. En ook met minder ‘hits’. De enige min of meer instant hit is The Chuckler, de rest vergt meer tijd. Het duurt enige draaibeurten voordat Relatives begint te groeien. En te groeien. En te groeien.
Eigenlijk was het recente optreden in Vera pas het moment waarop voor ons alles van deze plaat echt op zijn plek begon te vallen. Maar toen gebeurde dat ook goed. En viel het nog een keer extra op hoe geweldig goed Protomartyr ook als band is. Joe Casey mag dan de frontman zijn naar wie de meeste aandacht uitgaat maar het zijn drummer Alex Leonard – die elke seconde weet te boeien met zijn rollend en ratelend drumwerk – en gitarist Greg Ahee – bijna nonchalant elke lik verf op precies de juiste plek aanbrengend – die Casey precies de juiste muzikale achtergrond bieden waarop hij zijn teksten kan declameren met optimaal effect.
Het is alles bij elkaar een tamelijk geweldig geheel. Mooi en volkomen terecht dat voor Protomartyr vier keer scheepsrecht blijkt te zijn.
Klein minpuntje: door de overgang naar die iets grotere platenfirma moet het vinyl opeens een tientje meer kosten. Beetje jammer.
Beluister Relatives In Command via Bandcamp
Beluister Relatives In Command op Spotify
Voor zover we ons kunnen herinneren heeft er nooit een GY!BE plaat in onze jaarlijst gestaan. Wel, bij deze dan, zo’n 20 jaar na het debuut van dit radicale Canadese collectief , sinds jaar en dag grote jongens in het postrock genre. Nu waren hun vorige platen ook niet zo “draaibaar” als deze Luciferian Towers. De lange stukken instrumentale postrock werden vaak doorsneden met weirde radioboodschappen, industriële buitengeluiden en minutenlang durende drones. De songs zijn op LT nog steeds lang, 4 tracks van gemiddeld meer dan 10 minuten, maar zijn geheel ontdaan van non-muzikale fratsen en zijn steeds prachtig opgebouwd, iets wat GY!BE wel toevertrouwd is. Twee drummers en een hele roedel gitaren plus viool en keyboards creëren wederom een machtig orkestraal geluid met ditmaal niet eens alles in mineur, al zal het voor velen geen makkelijke kost zijn. GB!YE wil nog steeds een eind aan ongebreideld kapitalisme en snel huisvesting en voeding voor iedereen, een titel als Bosses Hang zegt genoeg, maar ook zonder solidair te zijn met hun gedachtegoed is het een prima idee om je onder te dompelen in deze soms dreigende zee van soms zwaar vervormde gitaren en violen. Luisteren van begin tot eind.
elpee-groningen 