Hoe is het mogelijk. Op het Take Root festival vorige maand overlapte het optreden van de #17, Eilen Jewell voor een gedeelte de show van #16, Jason Isbell. Toeval. Jason Isbell is al vaker voorbijgekomen in onze lijst (2013), de voormalige Drive-By-Trucker was altijd al een favoriet, met zijn hartverscheurende (vaak) ballades. Nu ging het de laatste jaren een beetje beter met de patient werd ons verteld, de fles was afgezworen en het bed was weer gevuld, ook de populariteit ging met sprongen vooruit (miljoenen plays op Spotify), maar toch klinkt Jason nog steeds niet erg tevreden. Een beetje een “het glas is half leeg” man nog steeds en dat vinden we in dit geval helemaal niet erg. Op vrolijke meezingers zitten we niet te wachten bij Jason Isbell. Tien prachtsongs waar de teksten er wel degelijk toe doen. Maar liefst 8 van die 10 werden gespeeld tijdens de Take Root show, zonder dat iemand in het publiek om Freebird oid begon te schreeuwen, zo goed. En die Nashville Sound? Eigenlijk alleen in het laatste nummer, mooi duet met zijn vrouw/violiste Amanda Shires.
Beluister de plaat op Spotify
De hoge notering van deze plaat hadden we zelf niet echt aan zien komen eigenlijk. Een sluipmoordenaar. G maakt een lijst, K maakt een lijst en die schuiven we in elkaar en hoppa, daar is een jaarlijst. en daar prijkt opeens op de derde plaats deze lp. Het in Memphis en Chicago opgenomen Okey Dokey van deze ‘garage’ southern rock band uit Nashville is een plaat die op het eerste gehoor een beetje gewoontjes klinkt. Belegen zelfs wellicht. De nieuwe doelgroep van 3voor12, kinderen, kan er ongetwijfeld helemaal niks mee. Maar zoals dat gaat soms, we draaiden em. En nog een keer en nog een keer en nog een keer en deden dat na enige tijd minimaal één keer dagelijks en hielden dat minstens drie maanden zo vol en raakten op die manier danig verslaafd aan Okey Dokey. Aan de lekker zompige mix van laid-back swampy grooves van nummers die aan Tony Joe White doen denken en de iets meer uptempo Allman Brothers-achtige workouts als Juanita. Andere namen die her en der terecht genoemd worden als referentiepunten: Dough Sahm, Lynyrd Skynyrd. Er is wellicht weinig hips aan allemaal maar we kennen geen enkele andere band die momenteel dit sfeertje zo goed weet te pakken als Natural Child. Mooi ook hoe de band meerdere zangers heeft waarvan de stemmen prachtig bij elkaar passen. En als daar een orgeltje onder komt dan heb je The Band (Self Centered Blues bijvoorbeeld) ‘To some they are saviors, to others they’re the soundtrack to countless substance- fueled nights. To themselves, they’re a rock ‘n’ roll band, chugging along, in every sense of the word’.
elpee-groningen 