Ja, voor ons zelf is het ook wel een verrassing dat deze plaat zo hoog is geëindigd in onze jaarlijst.
Doorgaans staan platen op Trouble in Mind vol met liedjes die op de een of andere manier ontleend zijn aan een bepaald deel van het oeuvre van The Velvet Underground. Deze minder.
Deze lp van Headroom staat vol met nummers die je amper liedjes kunt noemen. Vijf lange, uitgesponnen, traag voortslepende en grotendeels instrumentale nummers met lekker spacey en psychedelische freakerij en met grotendeels iets met een gitaar en zo nu en dan een synthesizer. Het schuift en schuurt minimaal van minuut tot minuut voort maar boeit elke seconde en blijft wonderbaarlijk toch toegankelijk,
Dit is het werk van Kryssi Battalene, die eerder al hand-en-spandiensten verleende aan mooie platen van Mountain Movers en Estrogen Highs en afkomstig is uit de wereld van de meer experimentele muziek in New Haven, Connecticut, waarvan de muziek grotendeels in de wereld van de cassettebandjes verspreid wordt. Maar hier beoefent ze dus een andere tak van sport. Borrelende synths, dwarrelende fuzzgitaren, voorzichtjes voortdronend rest van het instrumentarium.
Deze poging tot omschrijving van All Music geeft wel een aardig beeld: “ First track “How to Grow Evil Flowers” starts from nothing, the band already in full swing on a meditative groove with harsh, tremolo-soaked guitar sitting high in the mix. It winds on for nearly ten minutes, with squalls of fuzz and swampy noise growing and receding on top of a dirgy Kraut-blues riff before settling into a messy, spent ending.” En volgens dat procedé zijn ook de overige vier nummers in grote lijnen gebrouwen.
Vanuit bijna niets onstaat in alle gevallen iets. En in alle gevallen ook nog zonder een ondoordringbare brei te worden. Mateloos intrigerend en meeslepend vinden wij het in elk geval. En een onverwachte ‘outsider’ hit op onze werkvloer dit jaar (en die van de onderbuurman ook).
Beluister Head in the clouds op Bandcamp
Beluister Head in the clouds op Spotify
Ook bij Trouble in Mind houden ze wel van een potje jingle jangle gitaren en als het moet zoeken ze ze in Australië want daar zijn er genoeg momenteel. Chook Race lijkt vooral geïnspireerd door bands op het legendarische Flying Nun label, The Bats!, en door The Go-Betweens, met name door het licht ontregelende aspect van die bands. En wij riepen enthousiast dat als het een Nederlandse band was geweest deze plaat hoogst waarschijnlijk op Subroutine Records had gezeten. Charmant ontwapenend en rammelend en naïef. Met zangeres. En met gitaren.
2015 was wel een beetje hun jaar. En dat was best een verrassing. Een Maze en een Veronica Fall komen elkaar tegen en jammen wat en dat klikt zo aardig dat er snel een hele plaat ontstaat. Begin dit jaar verrasten ze al flink in de Vera kelderbar door er een behoorlijke Velvet Underground saus overheen te gooien. En het plaatje wordt haarfijn ingekleurd op deze tweede plaat. Perfect tussen de derde Velvet Underground en Teenage Fanclub ingemikt. And then some. Heerlijk voortkabbelende, maar toch gedreven, ingehouden superieure popliedjes die misschien niet zo opvallend en opwindend mogen lijken op het eerste gehoor maar bij elkaar gezet uiterst verslavend werken en ons ook vele draaibeurten maar niet willen gaan vervelen.
elpee-groningen 