Ja, voor ons zelf is het ook wel een verrassing dat deze plaat zo hoog is geëindigd in onze jaarlijst.
Doorgaans staan platen op Trouble in Mind vol met liedjes die op de een of andere manier ontleend zijn aan een bepaald deel van het oeuvre van The Velvet Underground. Deze minder.
Deze lp van Headroom staat vol met nummers die je amper liedjes kunt noemen. Vijf lange, uitgesponnen, traag voortslepende en grotendeels instrumentale nummers met lekker spacey en psychedelische freakerij en met grotendeels iets met een gitaar en zo nu en dan een synthesizer. Het schuift en schuurt minimaal van minuut tot minuut voort maar boeit elke seconde en blijft wonderbaarlijk toch toegankelijk,
Dit is het werk van Kryssi Battalene, die eerder al hand-en-spandiensten verleende aan mooie platen van Mountain Movers en Estrogen Highs en afkomstig is uit de wereld van de meer experimentele muziek in New Haven, Connecticut, waarvan de muziek grotendeels in de wereld van de cassettebandjes verspreid wordt. Maar hier beoefent ze dus een andere tak van sport. Borrelende synths, dwarrelende fuzzgitaren, voorzichtjes voortdronend rest van het instrumentarium.
Deze poging tot omschrijving van All Music geeft wel een aardig beeld: “ First track “How to Grow Evil Flowers” starts from nothing, the band already in full swing on a meditative groove with harsh, tremolo-soaked guitar sitting high in the mix. It winds on for nearly ten minutes, with squalls of fuzz and swampy noise growing and receding on top of a dirgy Kraut-blues riff before settling into a messy, spent ending.” En volgens dat procedé zijn ook de overige vier nummers in grote lijnen gebrouwen.
Vanuit bijna niets onstaat in alle gevallen iets. En in alle gevallen ook nog zonder een ondoordringbare brei te worden. Mateloos intrigerend en meeslepend vinden wij het in elk geval. En een onverwachte ‘outsider’ hit op onze werkvloer dit jaar (en die van de onderbuurman ook).
Beluister Head in the clouds op Bandcamp
Beluister Head in the clouds op Spotify
Huh? Wie? Tja, deze plaat is misschien wat lastig uit te leggen aan hen die westelijk van Barneveld wonen, maar voor de rest, of tenminste zij die opgegroeid zijn met etherpiraten en Duitse TV zal dit makkelijker te plaatsen zijn. Even een kleine uitleg: Het Combo Koedijk uit Meppel e.o. is weer een band rond Mark (the Beatle) ten Hoor, beter bekend van garagebands the No-Goods en the Kryng, deze keer samen met gitarist Alfred (very slowhand) Nooij met achter zich de andere Kryng leden Arjan Spies en Peter Kroes plus Crazy Gerry van de Krontjong Devils. Piratenbeat meets garagepunk en er is niets ironisch aan. Men noemt als inspiratiebron zowel Heino als GG Allin. Veertien nummers die uiteenlopen van smartlappen tot keiharde garagepunk. Zo opent de plaat (na een in echo gedrenkte piratenzender intro) met de kneiter van een slacker carnavalskraker Te Lui Om Voor De Duvel Te Dansen om na een Radio Drenthe-vriendelijke countryfolk deun er met gestrekt been in te gaan met Sjekkie, een van fuzz vergeven bak loserpunk. En zo gaat dat gezellig door met een surrealistische Vogeltjesdans instro, een hoempa song die eindigt in dub(?) en die befaamde piratenbeat natuurlijk, Beatles meets de Heikrekels, met in de hit Touren Met Alfred Nooij zo’n heerlijk zeikerige orgelsolo. Dit had natuurlijk helemaal fout kunnen aflopen, maar Mark ten Hoor blijft in alle genres een top songsmid, ook in streektaal, en kantje 2, track 3, de alles verpletterende loser Nederbeat garagepunker Ik Haal Vandaag Wel Patat is wat ons betreft Song van het Jaar. En dan nu het slechte nieuws: de plaat is alleen op vinyl verschenen in een oplage van 110 stuks, bij voorintekening reeds uitverkocht en zal nu lastig te vinden zijn.
Zoon van Steve, vernoemd naar Townes Van Zandt, niet zo heel vreemd dat Justin als tiener al verslaafd was aan harde drugs en opgroeide voor galg en rad. Getuige het nummer 15-25 op deze plaat had hij op dit moment net zo makkelijk een lange gevangenisstraf uit kunnen zitten in plaats van een redelijk succesvolle carriere als singer/songwriter te beginnen. Maar alles kwam redelijk goed, Justin is al een paar jaar nuchter en heeft sindsdien al een paar prima platen afgeleverd (hij haalde de 
Voor zover we ons kunnen herinneren heeft er nooit een GY!BE plaat in onze jaarlijst gestaan. Wel, bij deze dan, zo’n 20 jaar na het debuut van dit radicale Canadese collectief , sinds jaar en dag grote jongens in het postrock genre. Nu waren hun vorige platen ook niet zo “draaibaar” als deze Luciferian Towers. De lange stukken instrumentale postrock werden vaak doorsneden met weirde radioboodschappen, industriële buitengeluiden en minutenlang durende drones. De songs zijn op LT nog steeds lang, 4 tracks van gemiddeld meer dan 10 minuten, maar zijn geheel ontdaan van non-muzikale fratsen en zijn steeds prachtig opgebouwd, iets wat GY!BE wel toevertrouwd is. Twee drummers en een hele roedel gitaren plus viool en keyboards creëren wederom een machtig orkestraal geluid met ditmaal niet eens alles in mineur, al zal het voor velen geen makkelijke kost zijn. GB!YE wil nog steeds een eind aan ongebreideld kapitalisme en snel huisvesting en voeding voor iedereen, een titel als Bosses Hang zegt genoeg, maar ook zonder solidair te zijn met hun gedachtegoed is het een prima idee om je onder te dompelen in deze soms dreigende zee van soms zwaar vervormde gitaren en violen. Luisteren van begin tot eind.
Ah, Matthew Melton. Wat een mannetje is dat. Em Warm Soda, wat een powerpop band was dat. Dit, de vierde en laatste en veruit beste Warm Soda plaat, is een soort culminatie van alles waar Melton zijn powerpop uitingen goed in waren. Nummers zo verschrikkelijk catchy dat ze nagenoeg allemaal wel op single hadden gekund. ‘It’s easily the group’s best album, with almost every song sounding like a lost gem from the golden era of power pop’ (
Als je ons ergens de afgelopen decennia had gezegd dat wij in 2017 een plaat van The Dream Syndicate in onze jaarlijst zouden hebben staan, hadden wij heel hard gelachen. Welke band maakt nou 29 jaar na zijn vorige plaat iets relevants? En bovendien, bands waarvan de glorietijd ruim drie decennia achter ons ligt, daar moeten wij doorgaans zo erg niets van hebben dat wij er met een boogje omheen lopen. Maar goed, dit alles hebben wij dus niet gedaan en nog maller is dat dat in dit geval ook volkomen terecht bleek. Want met How did I find myself here? heeft deze band met Steve Wynn als belangrijkste man dus een plaat gemaakt die kan wedijveren met het werk uit hun glorieuze jaren ’80 hoogtijdagen. Even gedreven, met even zoveel speelplezier en even goede nummers. Wat erg goed bleek tijdens hun prachtige optreden in Vera in oktober, waar oud en nieuw werk zo feilloos werd afgewisseld dat voor mensen onbekend met hun oudere platen amper te onderscheiden viel wat oud was en wat nieuw. En dat is een compliment. En noem het gerust een klein wondertje. Uitgesponnen gitaarwerk afgewisseld met lekker recht toe recht aan popsongs. Als een stel jonge en hongerige honden storten deze kerels zich op de meeste nummers op deze plaat. ‘It goes from sounding like prime Stipe, to Crazy Horse playing Krautrock, to star-gazing dream-pop, to Doors-y bluesy roadkill rock’n’roll… to poetry’n’drone and back again.’ Zo omschreef 
Hoe is het mogelijk. Op het Take Root festival vorige maand overlapte het optreden van de #17, Eilen Jewell voor een gedeelte de show van #16, Jason Isbell. Toeval. Jason Isbell is al vaker voorbijgekomen in onze lijst (2013), de voormalige Drive-By-Trucker was altijd al een favoriet, met zijn hartverscheurende (vaak) ballades. Nu ging het de laatste jaren een beetje beter met de patient werd ons verteld, de fles was afgezworen en het bed was weer gevuld, ook de populariteit ging met sprongen vooruit (miljoenen plays op Spotify), maar toch klinkt Jason nog steeds niet erg tevreden. Een beetje een “het glas is half leeg” man nog steeds en dat vinden we in dit geval helemaal niet erg. Op vrolijke meezingers zitten we niet te wachten bij Jason Isbell. Tien prachtsongs waar de teksten er wel degelijk toe doen. Maar liefst 8 van die 10 werden gespeeld tijdens de Take Root show, zonder dat iemand in het publiek om Freebird oid begon te schreeuwen, zo goed. En die Nashville Sound? Eigenlijk alleen in het laatste nummer, mooi duet met zijn vrouw/violiste Amanda Shires.
Ze is al ruim een decennium platen aan het maken maar haalde nog nooit onze eindejaarslijst. Tot nu. En dat met een plaat vol covers. Op Down Hearted Blues dook Jewell in de rhythm & blues uit het zuiden van de Verenigde Staten, met nummers van o.a. Charles Sheffield, Big Maybelle, Otis Rush. Little Walter en Bessie Smith. En ze is er in geslaagd vrijwel alle nummers van een fraai eigen kleurtje te voorzien. Deze nummers en dit soundje blijken haar als gegoten te zitten. Dat deze exercitie zo enorm goed uitpakt komt ongetwijfeld door de nummers maar ook zeker door haar stem, de mooie mix aan instrumenten en de lekker rauwe produktie. Maar ook zeker dankzij het fenomenale werk van haar gitarist Jerry Miller. Spaarzaam, nonchalant edoch enorm functioneel en effectief. Heel klein en toch maximaal aanwezig. Geweldig.
Inderdaad, onze Eindejaarslijst wijkt nogal af van de iets meer “gezaghebbende” publicaties, zo hebben we dit jaar met de Pitchfork Top 50 geen enkele doublure, en ook zal je zien dat er maar eentje van de OOR Top 10 ook opduikt in onze lijst. Bij ons telt het niet zo zwaar of een plaat al dan niet relevant is, en ook het hipstergehalte maakt ons de pis niet lauw. Het zijn bij ons persoonlijke favorieten die scoren , maar ook platen die op de werkvloer grijsgedraaid zijn. Afghan Whigs valt in de tweede categorie
Eerst hadden we de kale uitgeklede, min of meer solo uitvoeringen, hier hebben we de bandversies. Eerst hadden we Ruminations, nu Salutations. Vorig jaar haalde Conor Oberst nipt onze top 31 met 
elpee-groningen 